Vandaag hebben ze in Albanië een gele weg op de kaart gevolgt, ze dachten dat dit een verharde weg was. Dit viel tegen, zeker 50 km van de afgelegde 174km was onverhard. Vooral voor Ferdi met zijn zware motor was 't peentjes zweten, maar ze hebben het allemaal toch volgehouden. Achteraf gaf het natuurlijk wel een voldaan gevoel, want een mooie route was het zeker!

N40 52'06.6'' E020 11' 02.2''

Ja hoor alle informatie is keurig door Lissa verwekt en daarzijnweheel blij mee.Toch was deze etappe er een die we niet snel zullen vergeten en derhalve wel enige toelichting verdient. Albanie binnen komen is niet al te problematisch. Een paar stempels in onze steeds voller rakende paspoort volstaan.Zelfs die stempels hadden we niet nodig gehad maar omdat we ons afvroegen of wegeen loketvergeten waren zijn we extra terug gegaan waarna een vriendelijke grensbewaker onze paspoorten weer aannam om ze van stempels te voorzien alsof we verzamelaars waren (en dat zijn we inmiddels natuurlijk ook ).We wilden deze dag een hoteletje zoeken aan de kust in Durres. Het liep anders.De gele route op de kaart was inderdaad eerst asfalt. Maar langzaamaan kwamen er gaten in het asfalt , later zat er steeds minder asfalt tussen de gaten en verderop was er alleen nog maar licht gestabiliseerde leem. Het allerergste was echter dat het regende ! Alsof je een gordijn van water binnenreed zo'n bui .De ondergrond werd al gauw zacht en vooral spekglad. Leuk met een lichte off road motor maar niet met onze volgeladen kamelen met straatbanden. Paul had nog enigzinds licht blokprofiel maar de banden van vooral Ferdie waren hier echt niet op berekent. Er reed nog best veel verkeer op deze weg, zo moesten we een tijdje achter een oude bus aanrijden tot deze afsloeg en ons beduide dat we voor Gramsh gewoon doormoesten.Een buspassagier deed nog een raam open en maakte een gebaar dat het verderop beter werd of bedoelde hij dat het landschap mooi was ? Dat laatste bleek later want de weg werd alleen maar gladder en de sporen dieper. Mooi was het zeker maar we hadden meer oog om overeind te blijven. Misschien maar goed ook want links ver beneden ons in de diepte kolkte een woeste berg rivier en van vangrails hadden ze hier nog nooit gehoord . Aan de rechterkant torende een rotswand honderd meter naar boven.Heel mooi allemaal maar Ferdie probeerde krampachtig met twee benen meesteppendzijn machiene in het rechter schuin aflopende spoor te houden, weg van het ravijn. Slechts een maal heeft hij zich zacht in de klei neergevlijd op een moment dat we even vooruit waren gereden. Overeind geholpen door een paar Albanezen kwam hij weer verder.Nou petje af voor asfalt freak Ferdie hij zette echt fantastisch door toen hij het moeilijk had.Als we dan na 10 km iemandvragen hoe ver nog tot Gramsh en ze geven je vijf keer een handvol kilometers dus 50 km dan worden onze gedachten erg somber. Maar over 5km wordt het beter met de weg zeiden ze. Dus verder ploeteren.We passeren een 4WD pick up en de man zegt dat hij in Gramsh terecht kunnen in het enige hotel dat er is. Langzaam wordt de ondergrond harder en het heeft ook minder geregend hier. Onze kruipsnelhijd in de eerste versnelling kan naar de 2e en later de derde tot op het laatst zelfs een redelijke off road snelheid.Als we In Gramsh eindelijk ons hotel hebben gevonden is eindbestemming Durres al lang vergeten. Paul kan zelfs de finale tussen Bayern en Milan nog op breedbeeld volgen en wij ook natuurlijk met een biertje en een snapsje van 30 eurocent . We houden nu al van dit prachtige land. Een goed duits sprekende Albanees verteld ons intussen veel over zijn land.